31 λόγοι που αγαπάμε τα νότια προάστια

28-06-2019, 17:00

31 λόγοι που αγαπάμε τα νότια προάστια

Η LiFO ταξιδεύει στον πλανήτη «νότια προάστια» μαζί με το noupou.gr: το πρώτο ετήσιο αφιέρωμα στα μέρη όπου είναι πάντα (σχεδόν) καλοκαίρι.

Επειδή εδώ θα βρεις τις καλύτερες παραλίες Ερημικά ακρογιάλια, οργανωμένες πλαζ, beach bars, watersports. Υπάρχει κάτι για όλους εδώ! Το παραλιακό μέτωπο της Αττικής είναι ένας παράδεισος για όσους αγαπούν το καλοκαίρι. Από τις πιο πολυσύχναστες παραλίες στο Παλαιό Φάληρο, στον Άλιμο και τη Γλυφάδα, που προσφέρουν ατέλειωτο fun και ευκαιρία για κοινωνικοποίηση, μέχρι τις ερημικές ακτές γύρω από το Σούνιο. Η παραλιακή της Αττικής είναι όλα τα νησιά του Αιγαίου μαζί.  

Αν έχετε ιδιαίτερη προτίμηση στα θαλάσσια σπορ, μπορείτε να επισκεφτείτε την παραλία του Αγίου Νικολάου, που είναι ιδανική για surf και windsurfing λόγω των ισχυρών ανέμων και των μεγάλων κυμάτων της, το Varkiza Resort Yabanaki, την παραλία της Σαρωνίδας αλλά και εκείνη του Αγίου Κοσμά, η οποία βρίσκεται ακριβώς δίπλα, στη λεωφόρο Ποσειδώνος, κάτι που κάνει εύκολη την πρόσβαση σ’ αυτήν, ακόμα και με τις αστικές συγκοινωνίες.

Σχεδόν πάντα, όμως, το κολύμπι ανοίγει την όρεξη. Εάν, λοιπόν, επιθυμείτε να κάνετε μπάνιο και στη συνέχεια να φάτε με την οικογένειά σας σε μια ταβέρνα με πολύ καλό φαγητό, τότε μπορείτε να επισκεφτείτε την παραλία στο Θυμάρι, η οποία βρίσκεται λίγο μετά την Παλαιά Φώκαια, και τα κάμποσα εστιατόρια του οικισμού, αλλά κι αυτήν της Βάρκιζας, κοντά στην οποία, πάνω στη λεωφόρο Βάρης - Βαρκίζης - Πρεβέζης, βρίσκονται τα περίφημα Βλάχικα, όπου μπορεί κανείς να απολαύσει άφθονο και νόστιμο κρέας. Επίσης, στα νότια προάστια υπάρχουν μερικές από τις καλύτερες οργανωμένες παραλίες της Αττικής. Ανάμεσα σε αυτές, ο Αστέρας Βουλιαγμένης, το Lagonissi Resort και το Μαύρο Λιθάρι.  

Εάν, πάλι, θέλετε κάτι διαφορετικό, μπορείτε να επισκεφτείτε την παραλία στα ιστορικά Λιμανάκια, κατάλληλη για βουτιές και κοκτέιλ στο ξύλινο μπαρ που βρίσκεται εκεί, την παραλία του Σχοινιά ακριβώς δίπλα στο πευκοδάσος, τα Λεγραινά, που συνηθίζουν να την επισκέπτονται πολλοί γυμνιστές, και την Αγία Μαρίνα με το εξαιρετικό beach bar.

Αν παρατηρήσει κανείς το χάρτη με τις παραλίες των νοτίων προαστίων, θα δει πως πολλές από αυτές λαμβάνουν για χρόνια τη γαλάζια σημαία, χάρη στα καθαρά νερά και τις καθαρές αμμουδιές τους, από τη Γλυφάδα Α, τον Αστέρα Γλυφάδας, τη Βούλα και τις παραλίες της Βουλιαγμένης μέχρι τη Βάρκιζα και το Λαγονήσι. Οι πιο πολλές από αυτές, μάλιστα, είναι εύκολα και γρήγορα προσβάσιμες, ακόμη και με την αστική συγκοινωνία, ενώ η μόνη καθυστέρηση που μπορεί να προκύψει είναι τα Σαββατοκύριακα του καλοκαιριού, λόγω της κυκλοφοριακής κίνησης.

Επειδή μερικές από τις πιο εμβληματικές ελληνικές ταινίες γυρίστηκαν εδώ!

Επειδή στην παραλιακή γίνονταν πάντα τα καλύτερα πάρτι!

Επειδή ο σημαντικότερος Έλληνας τενίστας έζησε εδώ τα παιδικά του χρόνια. Ο Στέφανος Τσιτσιπάς γεννήθηκε στις 12 Αυγούστου του 1998 και μεγάλωσε σε αθλητικό περιβάλλον. Στα είκοσι ένα του χρόνια έχει διανύσει μια σπουδαία διαδρομή, που ξεκίνησε από τα τερέν της Βουλιαγμένης και έφτασε στα μεγαλύτερα τουρνουά του κόσμου. Από μικρή ηλικία ξεχώριζε για το ταλέντο του στο τένις, γι' αυτό δεν άργησαν να έρθουν οι διακρίσεις και οι εξαιρετικές επιδόσεις.

Είναι ο πρωτότοκος από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας. «Οι γονείς μου ήταν στον χώρο του τένις, αφού ο πατέρας μου τελείωσε τη Γυμναστική Ακαδημία στην Αθήνα και η μητέρα μου ήταν επαγγελματίας τενίστρια και στη συνέχεια σχολιάστρια αγώνων τένις. Και οι δύο δούλευαν στον Αστέρα της Βουλιαγμένης ως προπονητές και εκεί ήταν που ξεκίνησαν όλα» μου είχε πει σε παλιότερη συνέντευξή μας.

Ο Στέφανος ξεκίνησε να έρχεται σε επαφή με το τένις στα γήπεδα του Αστέρα στη Βουλιαγμένη σε ηλικία τριών ετών. Στην αρχή δειλά και διστακτικά, όχι τόσο σοβαρά. Ο ίδιος έχει δηλώσει: «Αυτό που θυμάμαι είναι ότι σχεδόν όλη μέρα ήμουν εκεί και κάποιες φορές έπαιζα τένις». Μάλιστα, εκείνη την εποχή οι γονείς του εργάζονταν ως tennis trainers στο ξενοδοχειακό συγκρότημα του Αστέρα, αλλά ο ίδιος προτιμούσε περισσότερο το κολύμπι και το ποδόσφαιρο.

«Ήταν αστείο, καθώς η ρακέτα ήταν σχεδόν στο ύψος μου. Θυμάμαι ακόμα τη σκηνή και μου έρχονται αναμνήσεις και συναισθήματα – λες και διαισθανόμουν ότι εκεί θα είναι το μέλλον μου. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μου παρείχε ελευθερία, το γεγονός ότι και οι δυο γονείς μου ασχολούνταν με το τένις δεν σήμαινε τίποτα. Σε ηλικία 9 ετών ήξερα πολύ καλά τι ήθελα και τους το ανακοίνωσα: "Το αποφάσισα, δεν θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής, θέλω να γίνω τενίστας"».  

Τα πρώτα βήματα δεν ήταν εύκολα, για πολλούς και διάφορους λόγους. Σε μικρή ηλικία είχε πέσει θύμα bullying, καθώς δεν ήταν καλός μαθητής. Εξαιτίας των συνεχόμενων ταξιδιών και του αυστηρού προγράμματος προπονήσεων αυξάνονταν οι απουσίες και δεν μπορούσε να ακολουθεί τους συμμαθητές του στις βραδινές τους εξόδους. Στη συνέχεια, αφού ολοκλήρωσε το Λύκειο μέσω Διαδικτύου, μπόρεσε να αφιερωθεί εντελώς στο τένις. Εκείνη την περίοδο ο φιλικός του περίγυρος δεν μπορούσε να κατανοήσει ότι είχε επιλέξει μια διαφορετική πορεία, πέρα από τα καθιερωμένα παιδικά ή νεανικά ενδιαφέροντα. Άλλωστε, δεν ήταν λίγες οι φορές που απορούσαν στο άκουσμα της φράσης «Έλληνας τενίστας».

Όλοι τον θυμούνται ως ένα έξυπνο παιδί. Άκουγε προσεκτικά, έθετε στόχους, σχεδίαζε τα επόμενά του βήματα, ρίσκαρε και ακολουθούσε σκληρό προπονητικό πρόγραμμα, έχοντας κατά νου έναν φιλόδοξο σκοπό: να γίνει ο καλύτερος τενίστας στην ιστορία και να παραμείνει υγιής, όσο στοχεύει στην κορυφή.

Ο Στέφανος Τσιτσιπάς διαθέτει όχι μόνο το ταλέντο και το χάρισμα αλλά και τον χαρακτήρα. Πριν στραφούν όλα τα βλέμματα πάνω του έγραφε: «Κάποιες μέρες εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω πίσω τη ζωή, όχι για να αλλάξω κάτι αλλά για να νιώσω κάποια πράγματα δύο φορές». Κάποια άλλη φορά σημείωνε: «Αν κουβαλάς μαζί σου την παιδική σου ηλικία ποτέ δεν θα μεγαλώσεις».

Σήμερα, το επίθετό του έχει γίνει συνώνυμο της επιτυχίας, της κορυφής και των ρεκόρ.

Επειδή στην περιοχή των νοτίων προαστίων όλα αλλάζουν.

Επειδή όσο και αν σου φαίνεται απίθανο εδώ υπάρχουν μερικά καλά μουσεία. Μερικά από αυτά, μάλιστα, είναι πλωτά!

Από τη Νέα Σμύρνη μέχρι το Σούνιο υπάρχουν δεκάδες μουσεία τα οποία μπορεί να επισκεφτεί κανείς. Ωστόσο, έχουν κάτι διαφορετικό, καθώς πολλά από αυτά είναι πλωτά. Στο Παλαιό Φάληρο, και συγκεκριμένα στη μαρίνα του Φλοίσβου, υπάρχει το Πάρκο Ναυτικής Παράδοσης, στο οποίο έχουν «αράξει» μερικά από τα πιο γνωστά πλοία της χώρας που έχουν παίξει κρίσιμο ρόλο σε διάφορες περιόδους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Πρώτο και καλύτερο το θωρηκτό «Γεώργιος Αβέρωφ». Το συγκεκριμένο πλοίο έχει συνδεθεί με τις πιο σημαντικές στιγμές του νεοελληνικού κράτους, από τους Βαλκανικούς Πολέμους μέχρι και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ναυπηγήθηκε στο Λιβόρνο, στην Ιταλία, την περίοδο 1908-1911, ενώ ξαναβρέθηκε στο Φάληρο όταν κατέπλευσε εκεί και έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τον ελληνικό λαό. Το θωρηκτό διασώζεται σήμερα λόγω του πιστού πληρώματος και του κυβερνήτη του, οι οποίοι πήραν την απόφαση να αντιταχθούν σ’ εκείνη του υπουργείου να βυθίσει το πλοίο για να μην πέσει στα χέρια των ναζί κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το οδήγησαν μέχρι την Αλεξάνδρεια. Σήμερα έχει μετατραπεί σε ένα μουσείο σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας, ενώ κάθε χρόνο δέχεται περίπου 60.000 επισκέπτες.

Δίπλα του βρίσκεται το ιστορικό ιστιοφόρο πέραμα Ευαγγελίστρια, το πλωτό μουσείο Νεράιδα, ο «Θαλής ο Μιλήσιος», το ιστιοφόρο «Ευγένιος Ευγενίδης» και το θρυλικό αντιτορπιλικό Βέλος ΙΙ, το οποίο λειτουργεί ως Μουσείο Αντιδικτατορικού Αγώνα, καθώς είναι γνωστή μέχρι σήμερα η απόφαση του πληρώματός του, το 1973, να αποστατήσει και να ζητήσει πολιτικό άσυλο στην Ιταλία, αντιδρώντας στη χούντα. Εντυπωσιακή είναι και η αθηναϊκή τριήρης «Ολυμπιάς», η οποία αποτελεί το μοναδικό πιστό αντίγραφο αρχαιοελληνικής τριήρους στον κόσμο. Είναι εφοδιασμένη με αντίστοιχα κουπιά, ενώ έχει σχεδιαστεί πάνω στα αρχαιοελληνικά δεδομένα και βάσει των νόμων της Φυσικής.

Στα νότια προάστια, όμως, δεν υπάρχουν μόνο πλωτά μουσεία. Στην Εστία της Νέας Σμύρνης στεγάζονται τρία: το Μουσείο Μικρασιατικής Εκστρατείας, στο οποίο εκτίθεται μια μοναδική συλλογή από μικρασιατικά κειμήλια, ενδυμασίες και προσωπικά αντικείμενα σημαντικών προσωπικοτήτων και πρωταγωνιστών της Μικρασιατικής Εκστρατείας, το Μουσείο Βυζαντινής Τέχνης και το Μουσείο Τέχνης Χαρίλαου Χιωτάκη, που ήταν Μικρασιάτης πρόσφυγας. Σε αυτό ο επισκέπτης μπορεί να περιηγηθεί στην προσωπική του συλλογή από ασημικά, μινιατούρες και ολλανδικές πορσελάνες. Στη Νέα Σμύρνη υπάρχουν, επίσης, το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο Ποντιακού Ελληνισμού και το Ψηφιακό Μουσείο, ενώ στην Ηλιούπολη μπορεί κανείς να επισκεφτεί το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης.

Πέραν των μουσείων, ωστόσο, υπάρχουν και αρχαιολογικοί χώροι. Αν εξαιρέσει κανείς τον διάσημο Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο, στη Βούλα έχουν βρεθεί ολόκληρα χωριά με αρχαίες κατοικίες. Στο κτήμα Καλαμπόκα επί της οδού Καλύμνου έχει βρεθεί ένα οικιστικό σύνολο αποτελούμενο από 6-7 μεγάλα σπίτια. Η Βούλα στην αρχαιότητα ήταν ένας σημαντικός οικισμός, ενώ διέθετε και ακρόπολη σε έναν λόφο ύψους 100 μέτρων που με τα σημερινά δεδομένα βρισκόταν ανάμεσα σε Βάρη, Βούλα και Βουλιαγμένη.

Επειδή έχουμε τις καλύτερες influencers.

Επειδή τα αστέρια της πίστας περνούν πάντα από την παραλιακή τα καλοκαίρια.

Επειδή εδώ χτυπά η καρδιά του πόλο.

Αν σε όλη την Ελλάδα ο βασιλιάς των σπορ είναι το ποδόσφαιρο, στα νότια προάστια τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκεί κυριαρχεί το πόλο, η υδατοσφαίριση στα ελληνικά.

Αν παρατηρήσει κανείς τον πίνακα με τις ομάδες που έχουν συμμετάσχει έστω και μία φορά στην πρώτη κατηγορία του Πρωταθλήματος Πόλο στην Ελλάδα, θα δει πως στη μικρή αυτή λίστα συμπεριλαμβάνονται συνολικά 5 ομάδες που έχουν την έδρα τους στα νότια προάστια. Ναυτικός Όμιλος (Ν.Ο.) Βουλιαγμένης, Αθλητικός Ναυτικός Όμιλος (ΑΝΟ) Γλυφάδας, Αθλητικός Όμιλος Παλαιού Φαλήρου, ο Ναυτικός Όμιλος Καλαμακίου και Γ.Σ. Ηλιούπολης.

Στα νότια προάστια αλλά και στον Πειραιά, ο οποίος έχει μακρά παράδοση στο άθλημα, καθώς δύο ομάδες του, ο Εθνικός Πειραιώς και ο Ολυμπιακός, έχουν κατακτήσει τα περισσότερα πρωταθλήματα, 38 και 33 αντίστοιχα, γεννήθηκε και αναπτύχθηκε το άθλημα στην Ελλάδα. Χαρακτηριστικό είναι πως το 1949, όταν στην Ελλάδα μαινόταν ο εμφύλιος πόλεμος, καθιερώθηκε η Α’ Εθνική στην οποία τοποθετήθηκαν οι έξι καλύτερες ομάδες στη χώρα. Ανάμεσα σε αυτές ήταν και ο Αθλητικός Σύλλογος Παλαιού Φαλήρου, μία από τις πιο ιστορικές ομάδες στην υδατοσφαίριση αλλά και στην κολύμβηση.

Ιστορική είναι, επίσης, και η ομάδα του Ν.Ο. Βουλιαγμένης – και σίγουρα μία από τις πολυνίκεις, καθώς έχει κατακτήσει συνολικά 4 Πρωταθλήματα Ελλάδας, ενώ έχει φέρει στη χώρα δύο ευρωπαϊκούς τίτλους, το 1996 το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης και το 2004 το Len Trophy. Από αυτή την ομάδα έχουν αναδειχτεί μερικοί από τους καλύτερους Έλληνες πολίστες, π.χ. τα αδέρφια Αφρουδάκη, ενώ μέχρι στιγμής μόνο ο Ν.Ο. Βουλιαγμένης έχει καταφέρει να σπάσει την αυτοκρατορία του Ολυμπιακού τα τελευταία 20 χρόνια, κατακτώντας το 2014 το Πρωτάθλημα Ελλάδας.

Εκεί, όμως, που ο Ν.Ο. Βουλιαγμένης τα σαρώνει όλα είναι στο γυναικείο πόλο. Η γυναικεία ομάδα του είναι η πιο επιτυχημένη ελληνική ομάδα, καθώς έχει κερδίσει συνολικά 11 πρωταθλήματα και, το κυριότερο, 5 ευρωπαϊκούς τίτλους –έχει αγωνιστεί σε 10 τελικούς συνολικά– απέναντι σε ομάδες που προέρχονται από χώρες με μεγάλη ιστορία στο άθλημα, όπως η Ιταλία και η Σλοβακία.

Εκτός από την ανδρική ομάδα πόλο της Βουλιαγμένης, υπάρχει ένας ακόμη σύλλογος από τα νότια προάστια που έχει κατακτήσει ισάριθμα πρωταθλήματα, αυτός του ΑΝΟ Γλυφάδας. Η ομάδα φάνηκε να κυριαρχεί, μάλιστα, στην ελληνική υδατοσφαίριση τη δεκαετία του ’80, κατακτώντας τέσσερα πρωταθλήματα από το 1986 έως το 1990 και τρία κύπελλα.

Από τα νότια προάστια προέρχονται και κάποιοι σημαντικοί Έλληνες πολίστες που έχουν διαπρέψει, όπως ο Γιάννης Γιαννουρής, ο Γρηγόρης Γιαννόπουλος και, φυσικά, ο Τεό Λοράντος, ενώ ακόμα και τα γραφεία της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας Ελλάδος, εδώ και μερικά χρόνια, βρίσκονται εκεί, συγκεκριμένα στις εγκαταστάσεις του παλιού αεροδρομίου.

Επειδή ένα μοναδικό μουσείο παιχνιδιών στεγάζεται σε ένα κτίριο που μοιάζει με παραμυθένιο πύργο.

Από το 2017 λειτουργεί στο Παλαιό Φάληρο το Μουσείο Παιχνιδιών υπό τη διαχείριση του Μουσείου Μπενάκη. Η βάση του είναι η συλλογή της Μαρίας Αργυριάδη, μία από τις δέκα καλύτερες της Ευρώπης. Τα εκθέματα περιλαμβάνουν 20.000 παιχνίδια, βιβλία, έντυπα, ρούχα και άλλα αντικείμενα της παιδικής ηλικίας από την Ελλάδα, την Ευρώπη, την Αμερική, την Αφρική και χώρες της Ανατολής. Το ελληνικό τμήμα αποτελείται από παιχνίδια από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας, από λαϊκά, αστικά, επιτραπέζια και εποχικά του 20ού αιώνα, ενώ η ευρωπαϊκή συλλογή αποτελείται από κούκλες και άλλα αντικείμενα από τον 17ο αιώνα μέχρι σήμερα. Παράλληλα, μέχρι το τέλος Ιουνίου θα «τρέχει» η περιοδική έκθεση με παραδοσιακές κούκλες και παιχνίδια από την Ιαπωνία. Λειτουργεί και πωλητήριο με επιλεγμένη συλλογή για δώρα.

Μουσείο Μπενάκη Παιχνιδιών, λεωφ. Ποσειδώνος 14 & Τρίτωνος 1, Παλαιό Φάληρο. Ώρες λειτουργίας: Πέμ.-Κυρ. 10:00-18:00, κλειστό Δευ.-Τετ. και τον Αύγουστο.

Επειδή στο πλανητάριο μπορείς να αγγίξεις τα αστέρια.

Είναι το μέρος που σχεδόν όλοι μας έχουμε επισκεφθεί, έστω και μία φορά στη ζωή μας, είτε σε εκδρομές με το σχολείο, είτε αργότερα, με φίλους, είτε μεμονωμένα. Ο λόγος για το Ευγενίδειο Πλανητάριο, ένα μέρος που απευθύνεται στους φίλους της επιστήμης και της τεχνολογίας. Στις 7 Ιουνίου του 1966, έπειτα από επιθυμία του εθνικού ευεργέτη Ευγένιου Ευγενίδη, εγκαινιάστηκε και άρχισε να λειτουργεί το πρώτο πλανητάριο στην Ελλάδα και το μοναδικό στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Αργότερα, ο υπερσύγχρονος «διάδοχός» του, το Νέο Ψηφιακό Πλανητάριο, πήρε τη θέση του – λειτουργεί από το 2003. Με μια διάμετρο θόλου 24,5 μέτρα, 278 θέσεις για το κοινό, σύγχρονα οπτικοακουστικά μέσα και τεχνικό εξοπλισμό, μέσω των οποίων προβάλλονται παραστάσεις σχετικές με τις θετικές επιστήμες, αποτελεί ένα από τα καλύτερα και μεγαλύτερα πλανητάρια του κόσμου.

Η θέαση των άστρων, περίπατοι στο Διάστημα, η κατάκτηση της κορυφής του Έβερεστ και άλλες εντυπωσιακές προβολές δίνουν στον θεατή την ψευδαίσθηση ότι βρίσκεται ο ίδιος σε αυτά τα μέρη και τα εξερευνά.

Επίτιμος διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου για πάνω από 40 χρόνια είναι ο Διονύσης Σιμόπουλος. Ο γνωστός αστροφυσικός, ο οποίος έχει βραβευτεί για τη συνεισφορά του στην αστρονομική εκπαίδευση, συνηθίζει να λέει με μια ισχυρή δόση ρομαντισμού και ποίησης ότι «είμαστε αστρόσκονη και ότι κάποια στιγμή θα γυρίσουμε στα άστρα».

Επειδή εδώ είναι ο πλανήτης του surf. Δαμάζοντας τα κύματα σε μια παραλία των νοτίων προαστίων.

Αν υπάρχει ένα μέρος στην Ελλάδα που είναι συνυφασμένο τα τελευταία χρόνια με την κουλτούρα του surf, δεν είναι άλλο από τα νότια προάστια. Άλλωστε, η αγάπη των ανθρώπων που κατάγονται ή έχουν επιλέξει να μένουν στα νότια είναι δεδομένη. Η φιλοσοφία της κυματολίσθησης, όπως αποδίδεται στα ελληνικά το θαλάσσιο σπορ, δεν έχει μακρά ιστορία στη χώρα μας, καθώς, παρ’ ότι η ακτογραμμή μας είναι τεράστια, δεν ευνοεί την ανάπτυξη μεγάλων κυμάτων για surf «προχωρημένου» τύπου. Ωστόσο, αναπτύσσεται και αποκτά σταδιακά φανατικούς οπαδούς που ακολουθούν τόσο το ίδιο άθλημα, κυνηγώντας το μεγάλο κύμα σε Ελλάδα και εξωτερικό, όσο και τη μόδα και το στυλ που αυτό επιτάσσει, χαρίζοντας στα καλοκαίρια μας στην παραλιακή μια εξωτική εικόνα από Μαϊάμι – μάλιστα, έχουμε πλέον και ελληνικά brands που σχεδιάζουν αξεσουάρ και ρούχα για surfers.

Στην Αθήνα οι συνθήκες συχνά είναι ευνοϊκότερες για surf τους χειμωνιάτικους μήνες, ενώ χρειάζεται άνεμος πάνω από 5 μποφόρ για να αναπτυχθούν κύματα που επιτρέπουν την ενασχόληση με το άθλημα. Βουλιαγμένη, Βάρκιζα και Καβούρι είναι μερικές από τις παραλίες που προτιμούν οι surfers, με την καθεμιά να έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες και να αποδίδει διαφορετικά λόγω γεωμορφολογίας, ανάλογα με την κατεύθυνση του ανέμου. Η Βουλιαγμένη, για παράδειγμα, είναι ιδανική με νότιους ανέμους. Ο βασικός εξοπλισμός που οι αρχάριοι μπορούν να ενοικιάσουν περιλαμβάνει τη σανίδα και τη στολή από νεοπρέν. Τα πόντσο που φορούν μετά την αναμέτρησή τους με τα κύματα είναι το βασικό αξεσουάρ ρουχισμού που προσδίδει το ανάλογο στυλ.

Το Kyma Surf School είναι μια κινητή σχολή surf με έδρα τη Γλυφάδα που παραδίδει ατομικά ή ομαδικά μαθήματα σε αρχάριους και προχωρημένους, τόσο στην Αθήνα, καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, όσο και στην Πελοπόννησο το καλοκαίρι. Οι πιστοποιημένοι εκπαιδευτές μαθαίνουν surf σε πιτσιρίκια από 5 ετών, ενώ υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχουν προϋποθέσεις ηλικίας ή φυσικής κατάστασης για να ξεκινήσει κάποιος – μια μέση φυσική κατάσταση αρκεί. Το μάθημα έχει κόστος 30 ευρώ και στην τιμή περιλαμβάνεται και ο εξοπλισμός, ενώ ο βασικός κύκλος ολοκληρώνεται έπειτα από έξι μαθήματα. To trendy SUP και ο συνδυασμός του με γιόγκα ή pilates συμπληρώνουν τις παρεχόμενες υπηρεσίες του Surf School.

Επειδή στις μαρίνες θα δεις τα πιο απίθανα γιοτ.

Στα νότια προάστια υπάρχουν 6 μαρίνες, οι οποίες διαθέτουν συνολικά 3.183 θέσεις, από τις 930 του Αλίμου μέχρι τις 103 του Αστέρα Βουλιαγμένης. Τη λίστα συμπληρώνουν οι μαρίνες του Φλοίσβου, της Γλυφάδας, του Αγίου Κοσμά και της Olympic Marine στο Σούνιο.

 Εκεί οι επισκέπτες τους μπορούν να δουν από κοντά τεράστια, υπερπολυτελή σκάφη αλλά και παλιά ιστορικά και καΐκια. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της μαρίνας Φλοίσβου, η οποία σήμερα, περίπου 15 χρόνια μετά την ανάπλασή της, έχει καταφέρει να γίνει, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες, σημείο συνάντησης και βόλτας για χιλιάδες Αθηναίους που κατηφορίζουν στη θάλασσα. Σημεία αναφοράς αποτελούν το πάρκο με το μίνι λούνα παρκ που κάθε Σαββατοκύριακο επισκέπτονται πολλές οικογένειες, ο πεζόδρομος, τα μαγαζιά δίπλα στη θάλασσα και κυρίως τα διάσημα σκαλάκια στα οποία μπορεί να κάτσει κανείς και να πιει τον καφέ του ή να φάει το παγωτό του, αγναντεύοντας το ηλιοβασίλεμα.

Εκεί, λοιπόν, σε απόσταση μερικών μέτρων μεταξύ τους υπάρχουν, από τη μια, ιστορικά πλοία, όπως το Θωρηκτό Αβέρωφ και η αθηναϊκή τριήρης «Ολυμπιάς», και από την άλλη τα τεράστια σκάφη και κότερα Σαουδαράβων πριγκίπων, με τα οποία κάνουν συνήθως τον γύρο του Αιγαίου το καλοκαίρι. Αυτό είναι, άλλωστε, και το πλεονέκτημα που διαθέτουν οι μαρίνες των νοτίων προαστίων: αποτελούν την ενδιάμεση στάση πριν από τα ελληνικά νησιά που το καλοκαίρι γίνονται τουριστικός πόλος έλξης για τους τουρίστες διεθνώς.

 Ένα από τα σκάφη που έκαναν αισθητή την παρουσία τους πέρσι στη μαρίνα Φλοίσβου ήταν το τεράστιο κότερο του εμίρη του Ντουμπάι, Αμπντουλάχ αλ Φουταΐμ, το οποίο πολύ δύσκολα περνά απαρατήρητο, καθώς έχει μήκος 110 μέτρα, ενώ η αξία του φτάνει τα 280 εκατομμύρια ευρώ. Σήμερα συγκαταλέγεται ανάμεσα στα 10 ακριβότερα γιοτ του κόσμου, ενώ το μέγεθός του είναι τόσο μεγάλο –διαθέτει πισίνα, αίθουσα κινηματογράφου και δικό του ελικοδρόμιο– που, προτού έρθει στον Φλοίσβο, προσπάθησε, αλλά δεν κατάφερε, να δέσει στη μαρίνα της Αλικαρνασσού, πολύ απλά επειδή δεν χωρούσε.

Το επόμενο διάστημα αρκετές από τις μαρίνες, π.χ. του Αλίμου και του Αγίου Κοσμά, πρόκειται να ανακαινιστούν πλήρως στο πλαίσιο της ανάπλασης του Ελληνικού. Η σημασία της δεύτερης, μάλιστα, είναι πολύ μεγάλη, καθώς, λόγω της εξαιρετικής της μορφολογίας, δημιουργήθηκε για να φιλοξενήσει τους αγώνες ιστιοπλοΐας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.

Κι αν νομίζει κανείς πως στις μαρίνες των νοτίων προαστίων θα συναντήσει μόνο υπερπολυτελή σκάφη, εκείνη της Γλυφάδας τον διαψεύδει. Δημιουργήθηκε ουσιαστικά από το μηδέν, με επιχωματώσεις και μπάζωμα της ακτής, που μέχρι τότε ήταν βραχώδης, και εκεί δένουν σήμερα μερικά από τα ομορφότερα ψαροκάικα της πόλης. Η εικόνα μάλιστα των καϊκιών, από τη μια, και των επισκεπτών της, από την άλλη, που κάνουν ποδήλατο ή ψαρεύουν με καλάμι με φόντο τον Υμηττό, θυμίζει πιο πολύ κυκλαδίτικο νησί παρά Αττική.

Επειδή στα θερινά των νοτίων βλέπεις ταινία με την αύρα της θάλασσας.

Το θερινό σινεμά είναι μια ιεροτελεστία που οι Αθηναίοι θα λατρεύουν, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν το home entertainment και οι πλατφόρμες streaming έχουν πλέον καταλάβει τη μερίδα του λέοντος στην κινηματογραφική πίτα. Αν στην εξίσωση προσθέσεις τον παράγοντα «θάλασσα», τη δροσιά που εκ των πραγμάτων παρέχει η γειτνίαση μιας open air οθόνης με το νερό, τότε η απόλαυση γίνεται ακόμα μεγαλύτερη. Μπορεί στην Αθήνα να μην έχουμε το προνόμιο κινηματογραφικών οθονών που να βρίσκονται ακριβώς πάνω στην αμμουδιά (πόσο κρίμα!), ωστόσο τα νότια προάστια φημίζονται, εκτός των άλλων, και για τα θερινά σινεμά τους και δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις κλασικές, θρυλικές αίθουσες του κέντρου. Με νέες ψηφιακές μηχανές προβολής, προγραμματίζουν συνήθως καινούργιες ταινίες αλλά και μερικές από τις μεγάλες επιτυχίες της χειμερινής σεζόν.

Το Ciné Φλοίσβος θα μπορούσαμε να πούμε ότι κατέχει δικαιωματικά τα πρωτεία, καθώς το μοναδικό θερινό σινεμά του Παλαιού Φαλήρου που λειτουργεί από το 2003 βρίσκεται σε απόσταση μόλις 9 μέτρων από τη θάλασσα και αποτελεί έναν από τους δημοφιλέστερους προορισμούς των σινεφίλ κάθε καλοκαίρι, ενώ φιλοξενεί και πολλές επίσημες πρεμιέρες. Εντελώς δίπλα στη θάλασσα βρίσκεται και ο Δημοτικός Κινηματογράφος Ciné Άλιμος, ενώ πολύ κοντά στο κύμα βρίσκονται επίσης η Ακτή στη Βουλιαγμένη, η Ρία στη Βάρκιζα και το Κοράλλι στη Σαρωνίδα. Η Γλυφάδα διαθέτει επίσης το Novacinema και την Αριάν, η Βάρκιζα την ομώνυμη αίθουσα, το Λαγονήσι τη Γαλάζια Ακτή και η Σαρωνίδα την Αίγλη, το Τριανόν και τον Ορφέα.

Επειδή η μοναδική Λίμνη Βουλιαγμένης είναι από τα ομορφότερα μέρη της Αττικής.

Επειδή ακόμα και το σκάκι προτιμάμε να το παίζουμε δίπλα στη θάλασσα.

Τα απογεύματα του καλοκαιριού, στην παραλία του Φλοίσβου, και μέχρι να χαλάσει ο καιρός, κάτω από τα ξύλινα υπόστεγα στον πεζόδρομο της παραλιακής, πάνω ακριβώς από τους κολυμβητές, μαζεύονται αντροπαρέες μόλις πέσει ο ήλιος και παίζουν σκάκι με τεράστια πιόνια, σχολιάζουν την επικαιρότητα των δελτίων ειδήσεων και μετά το ρίχνουν στο τραγούδι και στον χορό.

Τα βράδια οι παρέες μεγαλώνουν, καταφθάνουν οι σύζυγοι ή οι συνοδοί και τα γλέντια κρατάνε μέχρι αργά. Στην πλαζ της Βουλιαγμένης παίζεται κι ένα παιχνίδι με ένα περίεργο όνομα, το πετάνκ (petanque) ή μπούλες (boules), που ήρθε στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’80. Το πετάνκ παίζεται με μπάλες και προέρχεται από τη Γαλλία. Απαιτεί υπομονή και δεξιότητες, η παραλία, δε, είναι το ιδανικό μέρος για να το παίξει κανείς.

Επειδή δεν είναι τυχαίο ότι από δω βγήκε η έκφραση «της Πόπης».

Το 1920 ένα επιβατικό ατμόπλοιο έφερε το όνομα «Πόπη». Είχε ξεκινήσει ως ιδιωτική θαλαμηγός αναψυχής και, αφού άλλαξε αρκετούς ιδιοκτήτες, μετασκευάστηκε σε πλοίο της ακτοπλοΐας. Στις 27 Νοεμβρίου του 1934 εξόκειλε στη νησίδα Κασίδι που απέχει περίπου τριακόσια μέτρα από τις βραχονησίδες Φλέβες και ένα μίλι από το Μικρό Καβούρι, το ακρωτήρι που εκτείνεται μετά τον Λαιμό Βουλιαγμένης. Το πλοίο μετέφερε 122 επιβάτες αλλά και εμπορεύματα. Όταν το «Πόπη» προσέκρουσε στη νησίδα, τόσο οι αξιωματικοί του πλοίου όσο και το πλήρωμα έδωσαν προτεραιότητα στην εκφόρτωση των τυριών που μετέφεραν παρά στη διάσωση των επιβατών. Μόλις το πλοίο άρχισε να παίρνει κλίση προς τα δεξιά, οι επιβάτες του προσπαθούσαν να σωθούν μόνοι τους. Κανείς δεν βρέθηκε να τους οδηγήσει στο κατάστρωμα για να σωθούν.

Η απουσία του πληρώματος την ώρα του κινδύνου επέτεινε τη σύγχυση, ενώ μέσα στο σκοτάδι ακούστηκε μια φωνή: «Πνιγόμαστε, σωθείτε όπως μπορείτε!». Παρ' ότι το πλοίο δεν βυθίστηκε ολόκληρο, έντεκα επιβάτες πνίγηκαν πάνω στον πανικό που επικράτησε κι έτσι έμεινε η έκφραση έγινε «της Πόπης!».

Επειδή δεν είναι απαραίτητο να παίζεις γκολφ για να εκτιμήσεις αυτό της Γλυφάδας.

Σε μια καταπράσινη έκταση που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από τη θάλασσα, με ήπιο κλίμα και τον Υμηττό να δεσπόζει στα βορειοανατολικά, αλλά και ελάχιστα λεπτά από το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, το λιμάνι του Πειραιά και το κέντρο της Αθήνας, το γήπεδο του Γκολφ Γλυφάδας αποτελεί μια ιδανική τοποθεσία για να απολαύσει ο επισκέπτης ένα ξεχωριστό άθλημα.

Είναι ευρέως γνωστό για τη μακρά ιστορική του διαδρομή και τη φιλοξενία πολλών επιφανών προσωπικοτήτων στους χώρους του. Είναι εύκολα προσβάσιμο και θεωρείται ένας χώρος άθλησης, αναψυχής και πολιτισμού.

Οι εγκαταστάσεις του Γκολφ Γλυφάδας απλώνονται σε μια έκταση περίπου 530 στρεμμάτων και περιλαμβάνουν το κεντρικό Γήπεδο Γκολφ 18 οπών (holes), γήπεδα προπονήσεων, ακαδημία γκολφ για νέους αθλητές, κατάστημα αγοράς και ενοικίασης εξοπλισμού (Pro-Shop), δύο γήπεδα τένις, εστιατόριο, μπαρ, χώρους δεξιώσεων, αποδυτήρια, πάρκινγκ και άλλες βοηθητικές εγκαταστάσεις.

Το γκολφ είναι ένα άθλημα που παίζεται σε εξωτερικούς χώρους και στόχος κάθε παίκτη είναι να στείλει την μπάλα σε κάθε τρύπα με τον μικρότερο δυνατό αριθμό χτυπημάτων. Ουσιαστικά, ο στόχος είναι να εκτελέσει μια πορεία με τις λιγότερες δυνατές κινήσεις.

Κάθε παίκτης χτυπά την μπάλα με τα κατάλληλα ρόπαλα σε μια καθορισμένη διαδρομή, γι’ αυτό και το γκολφ ανήκει στα ελάχιστα παιχνίδια με μπάλα που δεν χρησιμοποιούν μια τυποποιημένη περιοχή παιχνιδιού. Το παιχνίδι παίζεται σε γήπεδα γκολφ, καθένα από τα οποία έχει μια μοναδική σχεδίαση και αποτελείται από 9 ή 18 ξεχωριστές τρύπες.

Η ιστορία του Γκολφ Γλυφάδας ξεκινά το 1960, όταν ο δήμος εκμίσθωσε στον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού μια έκταση 530 στρεμμάτων προκειμένου να κατασκευαστεί ομώνυμο γήπεδο στην παραθαλάσσια περιοχή, όπου υπήρχαν πεύκα, αμμοθίνες και χαμηλή, πυκνή, δασώδης βλάστηση. Έως τότε ο τόπος αυτός ήταν γνωστός ως κυνηγότοπος την εποχή των τρυγονιών. Μάλιστα, τη δεκαετία του ’50 χρησιμοποιούνταν ως στρατόπεδο της ίλης ιππικού, εξού και η ύπαρξη του Ναού του Αγίου Δημητρίου, ο οποίος είχε χτιστεί για τον εκκλησιασμό των στρατιωτών.

Η δομή του γηπέδου και ο βιότοπος έχουν παραμείνει αμετάβλητα από την αρχή του σχεδιασμού τους. Η φυσική ομορφιά του τοπίου με το ρέμα και τη θέα στη θάλασσα αποτέλεσε το κυρίαρχο αρχιτεκτονικό στοιχείο του γηπέδου που κατασκεύασε ο αρχιτέκτονας γηπέδων γκολφ Donald Harradine. Ο Harradine φύτεψε πολλά δέντρα κατά μήκος των διαδρομών, κυρίως πεύκα, το χαρακτηριστικό της περιοχής. Στις αρχές του 1962 το γήπεδο λειτούργησε με 9 τρύπες, ενώ έξι μήνες αργότερα ολοκληρώθηκαν και οι υπόλοιπες 9.  

Αναμφίβολα, το Γκολφ Γλυφάδας αποτελεί ένα γήπεδο διεθνών προδιαγραφών στα νότια προάστια που προσδίδει αίγλη στον ομώνυμο δήμο.

Επειδή τίποτα δε συγκρίνεται με το να κάνεις rollers στην παραλιακή.

Το να κάνεις βόλτα στην παραλιακή σού δίνει απεριόριστη ελευθερία διότι ξεφεύγεις κάπως από το αστικό τοπίο και είσαι δίπλα στη θάλασσα. Ειδικά όταν φυσάει λίγο, τώρα το καλοκαίρι, είναι τέλεια. Η αγαπημένη μου βόλτα με διαφορά είναι από το κέντρο στο ΚΠΙΣΝ μέσω του ποδηλατόδρομου και από κει στην παραλιακή».

Εύα Μπαλάση, 29 ετών, φωτογράφος μόδας

«Τα πατίνια είναι ο ορισμός της χαράς και της ελευθερίας για μένα. Ρολάρεις πάνω σε οκτώ ρόδες και μαθαίνεις να μη φοβάσαι να πέφτεις. Κι όταν αυτό γίνεται πλάι στη θάλασσα, εκτός skatepark, είναι ακόμα καλύτερα. Τελευταία έχουμε ξεκινήσει με τα παιδιά από το CIB (Chicks in Bowls) να κάνουμε βραδινό cruzin, τη λεγόμενη πατινάδα. Ξεκινάμε από τον ποδηλατόδρομο στο Γκάζι και φτάνουμε μέχρι ΚΠΙΣΝ και από κει στην παραλιακή του Φαλήρου. Είναι όμορφο να εξερευνάς την πόλη πάνω στις ρόδες και να μαθαίνεις τα όριά σου. Προσωπικά, ξεχωρίζω ιδιαίτερα και τους δεσμούς που χτίζεις με τους υπόλοιπους του γκρουπ στις πατινάδες. Είναι αυτό το συναίσθημα που ξέρεις πως ο άλλος θα σε φροντίσει και θα ενδιαφερθεί για σένα».

Κωνσταντίνα Ξάφη, 27 ετών, θεατρολόγος

«Φυσικά και έχεις την αίσθηση της ελευθερίας όταν κάνεις rollers δίπλα στη θάλασσα και εισπνέεις αυτό το δροσερό αεράκι κοντά στα φοινικόδεντρα, βλέποντας τον ήλιο να δύει. Ωστόσο, μια πραγματικά σημαντική πτυχή για μένα είναι ότι κάνουμε το άθλημά μας ορατό. Συνήθως κάνουμε rollers μέσα στα skateparks, όμως, όταν ρολάρουμε έξω, στους δρόμους, περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να δουν ότι όλο αυτό το πράγμα είναι ζωντανό με έναν διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι στο παρελθόν. Δεν έχει καθόλου πλέον σχέση με τις αθλητικές φιγούρες που κάνεις τριγυρνώντας στην παραλιακή αλλά με τα εμπόδια που συναντάς και την υπερπήδησή τους, ξεπερνώντας τα δικά σου όρια και έχοντας την υποστήριξη της ομάδας».

Σάρα-Μαρία, 25 ετών, φοιτήτρια Καλών Τεχνών που έχει έρθει με Erasmus από την Αυστρία

Επειδή οι κάτοικοί τους δεν έχουν κανένα λόγο να φύγουν από κει!

Γιώργος Κίκηρας Μake-up artist

Ζω στα νότια προάστια από επιλογή. Είμαι make up artist και έχω εργαστεί 10 χρόνια για την εταιρεία Chanel, καθώς και 5 χρόνια για την εταιρεία Mac, γι’ αυτό έκανα πολλά επαγγελματικά ταξίδια εντός και εκτός Ελλάδας, μια ζωή πολλή έντονη, απαιτητική αλλά και με πολύ ενδιαφέρον. Τα τελευταία 9 χρόνια συνεργάζομαι αποκλειστικά με την αλυσίδα κομμωτηρίων «Κωνσταντίνος Χατζής», προσφέροντας τις υπηρεσίες μου ως make up artist. Ουσιαστικά, όλη η μου ζωή περιστρέφεται γύρω από τη Γλυφάδα.  

Η καθημερινότητά μου, επαγγελματική και προσωπική, με έκανε να μετακομίσω μόνιμα στα νότια προάστια. Μετακινούμαι με τα πόδια για όλες τις καθημερινές μου δραστηριότητες, κάτι που μου δίνει αίσθημα ελευθερίας και ασφάλειας. Οι χώροι που επιλέγω για την προσωπική μου διασκέδαση είναι διάφοροι και διαφορετικοί, ανάλογα με τη στιγμή, καθώς η περιοχή προσφέρει ποικίλες επιλογές, κάτι που την κάνει μοναδική και αυτάρκη. Μικρή μου αδυναμία, τα μαγαζιά με προσωπικότητα. Είμαι λάτρης του ωραίου φαγητού και ποτού, παρέα με καλούς φίλους. Να μην ξεχάσω να αναφέρω και την πολύ καλή αγορά της, στην οποία μπορείς να βρεις σχεδόν τα πάντα. Από πολύ ακριβά και επώνυμα καταστήματα έως οικονομικές λύσεις με πολύ γούστο για ό,τι κι αν ψάχνεις.  

Το γεγονός ότι βρίσκεται κυριολεκτικά μπροστά στη θάλασσα είναι για μένα λυτρωτικό, καθώς μπορώ να αποσυμπιέζομαι και να βρίσκω έμπνευση για τη δουλειά μου οποτεδήποτε χρειαστεί. Παρά την κοινή πεποίθηση, οι κάτοικοί της εξακολουθούν να είναι απλοί, ζεστοί και άμεσοι. Για μένα είναι μια μικρή δόση λιτής πολυτελείας στην καθημερινότητα μιας μεγαλούπολης.  

Θεοφάνης Καψαλίδης  Τattoo artist στο One Up Tattoo

Η Γλυφάδα για μένα είναι η περιοχή όπου μεγάλωσα και ερωτεύτηκα και το μέρος όπου δουλεύω. Τα νότια προάστια, που κάποτε ήταν μια περιοχή μόνο για το καλοκαίρι, πλέον είναι η καρδιά της Αττικής, ένα αυτόνομο μέρος όπου μπορείς να βρεις τα πάντα. Είναι κάτι που δεν περιγράφεται αν δεν την έχεις επισκεφτεί έστω και μία φορά. Είναι μια περιοχή που τα συνδυάζει όλα: θάλασσα, διασκέδαση, φαγητό.  

Αν μένεις και κινείσαι εδώ, έχεις ό,τι μπορεί να θελήσεις και δεν χρειάζεται να πας πουθενά αλλού. Περπατώντας στη Γλυφάδα με έναν καφέ στο χέρι συναντώ φίλους, γνωστούς, πελάτες και όλο αυτό με γεμίζει ενέργεια και δύναμη για να συνεχίσω τη μέρα μου. Χαίρομαι που έρχονται εδώ άνθρωποι από άλλες περιοχές της Αθήνας και αφού τελειώσουμε το τατουάζ θα πάνε σίγουρα για καφέ ή ποτό στη Γλυφάδα. Πολλές φορές μου ζητούν να τους προτείνω μαγαζιά. Η Γλυφάδα αναβαθμίζεται συνεχώς σε όλους τους τομείς, φτιάχνουν πεζόδρομους, έχει πράσινο, πλατείες και δίνει ιδιαίτερα μεγάλη έμφαση στα ΑμεΑ.  

Ζωή Κοσκινίδου Δημοσιογράφος

Νομίζω πως και να μπορούσα, δε θα έφευγα από τα νότια προάστια. Έχω γεννηθεί εδώ, έχω φύγει για ένα διάστημα κι έχω ξαναγυρίσει συνειδητά, κι αυτό πολύ πριν αποκτήσω παιδί και χρειαστώ τις «ανέσεις» των προαστίων. Αν και στην εφηβεία και στα πρώτα χρόνια σχολής ή της δουλειάς πέρασα τη φάση «σιχαίνομαι οτιδήποτε έχει να κάνει με τα νότια προάστια», θεωρώντας τα υπέρ το δέον κυριλέ, αδιάφορα, απρόσωπα και νεοπλουτέ, περνώντας το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου στο κέντρο, μεγαλώνοντας και με τις προσωπικές και οικογενειακές ανάγκες συνεχώς να αλλάζουν, καταστάλαξα πως εδώ μου αρέσει.  

Τη Γλυφάδα και τις γύρω περιοχές ή που θα τις αγαπήσεις ή που θα τις σιχαθείς (είμαστε, νομίζω, κάτι σαν την Σαμοθράκη, χωρίς το ενεργειακό της πεδίο). Και η αγάπη αυτή για μένα έχει ξεκινήσει από την ημέρα που γεννήθηκα. Ξέρω τι αγαπώ και τι σιχαίνομαι πια. Σίγουρα δεν αγαπώ τον κόσμο της και την αύρα που σέρνει πίσω του, αυτόν τον αέρα του νεόπλουτου, μιας ανωτερότητας που καθορίζεται από την περιοχή και όχι από την ουσία. Αγαπώ, όμως, πολύ το ότι πήγα σχολείο εδώ, ότι έχω κολλητούς φίλους που μένουν εδώ, ότι έχω τη δυνατότητα μέσα σε δέκα λεπτά να βρεθώ για βόλτα στη θάλασσα, να περπατήσω σε περιποιημένα πεζοδρόμια, να κάτσω σε ένα ωραίο καφέ μακριά από τον χαμό της κεντρικής αγοράς.  

Από την άλλη, είναι τεράστιο συν το να μπορείς να είσαι μέσα σε λίγο χρόνο σε μια ενημερωμένη αγορά όπου μπορείς να βρεις τα πάντα, τα δημόσια σχολεία είναι κάτι παραπάνω από decent, έχουμε πλέον ωραίες και καινούργιες παιδικές χαρές, αθλητικές εγκαταστάσεις, σινεμά, εστιατόρια, τα πάντα. Σαφώς και δεν είναι όλα ονειρικά και ιδανικά. Μου λείπει π.χ. ένα βιβλιοπωλείο, ένα συνοικιακό, όχι τα τεράστια, οι αλυσίδες – άλλωστε, ως περιοχή έχουμε τη φήμη ότι δεν διαβάζουμε κι αυτό φαίνεται και από τη δημοτική μας βιβλιοθήκη. Αλλά διατηρώ τις ελπίδες μου και πιστεύω πως πολλά μπορούν να αλλάξουν.

Επειδή τα μεγάλα φεστιβάλ γίνονται εδώ.

Τα τελευταία χρόνια τα νότια προάστια έχουν γίνει ο απόλυτος καλοκαιρινός συναυλιακός προορισμός της Αθήνας. Δύο από τα μεγαλύτερα καλοκαιρινά φεστιβάλ, το Ejekt και το Release Festival, γίνονται κάθε χρόνο στην πλατεία Νερού, έναν χώρο ανάμεσα στο Ανοιχτό Γήπεδο Beach Volley και το γήπεδο του Taekwondo. Η πλατεία Νερού είναι ένας αχανής χώρος που αποτελεί κομμάτι μίας από τις πιο όμορφες βόλτες στο Δέλτα Φαλήρου. Η ανάπλασή της πραγματοποιήθηκε το 2004 και ανήκε στα έργα που έγιναν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.  

Έκτοτε χρησιμοποιείται για τη φιλοξενία διαφόρων πολιτιστικών events, όπως και διάφορα άλλα ολυμπιακά ακίνητα. Για τις ανάγκες των συναυλιών ο χώρος ορίζεται κάθε φορά περιμετρικά με κοντέινερ. Ως συναυλιακό χώρο την εγκαινίασε πρώτη φορά το 2011 το Ejekt, με τον Moby headliner. Η μεγαλύτερη συναυλία που έχει γίνει εκεί, και πάλι στο πλαίσιο του Ejekt, ήταν των Muse, το 2016, που μάζεψαν 30.000 ανθρώπους. Την ίδια χρονιά άρχισε να τη χρησιμοποιεί και το νεοσύστατο τότε Release Festival, που έχει κάνει τις περισσότερες συναυλίες εκεί –γύρω στις 17– στα τρία χρόνια που διοργανώνεται. Φέτος θα τη χρησιμοποιήσει και το Primer Festival.

Πριν από την πλατεία Νερού, στα νότια προάστια είχαν γίνει μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες συναυλίες στη χώρα. Το 2005, το Γήπεδο του Beach Volley φιλοξένησε μία από τις πιο περιπετειώδεις συναυλίες που έχουν πραγματοποιηθεί στην Αθήνα, αυτή των White Stripes, οι οποίοι έπαιξαν μόνο 40 λεπτά πριν κατέβουν από τη σκηνή λόγω του αέρα. Ακόμα πιο επεισοδιακή ήταν η συναυλία των Beastie Boys και των Underworld στο προπονητήριο του Γηπέδου Baseball στο Ελληνικό το 2007, στο πλαίσιο του Ejekt, που διακόπηκε, ενώ το συγκρότημα ήταν επί σκηνής, λόγω πυρκαγιάς και ξύλου. Ο χώρος είχε ανοίξει το 2005 με τη συναυλία των Chemical Brothers. Στο Γήπεδο Baseball έγινε την ίδια χρονιά και το Gagarin Open Air Fest με τους Iggy Pop και Kaiser Chiefs και το Γήπεδο Ξιφασκίας, παραδίπλα, που άνοιξε ξανά πέρσι με τη συναυλία των Chemical Brothers στο Release, χρησιμοποιήθηκε το 2008 για να στεγάσει τους James και τους Stereo MCs που έφερε το Ejekt. Παλιότερα και το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας υπήρξε συναυλιακός πόλος έλξης, ξεκινώντας από το 1998 με τους Manowar. Εκεί έπαιξε και ο Phil Collins το 2005 και οι Placebo το 2014. Με τον ερχομό του ΚΠΙΣΝ προστίθεται ένας ακόμα προορισμός για τους μουσικόφιλους, χειμώνα καλοκαίρι.

Φέτος, το Release Festival θα πραγματοποιήσει τον στόχο που έχει θέσει, να κατεβάσει 100.000 άτομα στην πλατεία Νερού. Το πρόγραμμά του συνεχίζει μέχρι και το τέλος Ιουνίου με Clutch, Black Rebel Motorcycle Club, Planet of Zeus (19/6), Cypress Hill, Dub FX (21/6), Hozier, Roisίn Murphy (23/6), Alice in Chains (24/6) και, τέλος, Disturbed και Anthrax (30/6). Το Ejekt κλείνει τα 15 χρόνια του και φέρνει στον ίδιο χώρο τους Cure σε μια μεγάλη συναυλία μαζί με τους Michael Kiwanuka, Ride και Khruangbin (17/7). Το Summer Nostos Festival στις εγκαταστάσεις του Ιδρύματος Νιάρχου φέρνει τον Ιούνιο στην Αθήνα μια πλειάδα σπουδαίων ονομάτων όπως οι Neneh Cherry και Balthazar (25/6), Low (27/6), Local Natives (28/6), Rita Wilson και L.E.J. (29/6). Τέλος, το Primer Festival έχει ένα εντυπωσιακό line-up με DJ Snake και J Balvin (10/7).

Επειδή εδώ η γαστρονομία συναντάει την ιστορία.

Επειδή μπορείς να οδηγήσεις ανέμελα κατά μήκος της θάλασσας με τη μουσική στη διαπασών. Από τον Δημήτρη Πολιτάκη

Καμιά φορά, όταν, σπανίως πια, διασχίζω με το αυτοκίνητο κομμάτι, μικρό ή μεγάλο, της παραλιακής, με πιάνει μια μελαγχολία και οι αναμνήσεις από τα εφηβικά και τα πρώτα νεανικά χρόνια που την αλωνίζαμε ανέμελοι γίνονται κάπως φορτικές και δυσβάστακτες.

 Όχι ότι έχει αλλάξει τόσο σημαντικά η διαδρομή και η χωροταξία, εκτός από την έλευση του βραδυκίνητου και δυσλειτουργικού τραμ ίσως, όπως δυσλειτουργική –ειδικά αν δεν ήσουν «Νου Που» και δεν ήξερες πού ακριβώς να τραβηχτείς– και εξοργιστικά απρόσιτη κατά τόπους –κυρίως εξαιτίας της διαχρονικά ασύδοτης διείσδυσης πρωτοκλασάτων κέντρων νυχτερινής ψυχαγωγίας στην ακτογραμμή– ήταν και η παραλιακή, ακόμα και τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, παρά τους πολύ πιο έντονους απόηχους πρώιμου ΕΟΤ-ικού κοσμοπολιτισμού.

Ο καημός παραμένει: τόση παραλία στα πόδια της πόλης και δεν γίναμε ποτέ Βαρκελώνη ή Τελ Αβίβ. Η αθηναϊκή Ριβιέρα θα μπορούσε να είναι κυριολεκτικός προσδιορισμός (και καμιά φορά είναι μόνο και μόνο επειδή το σκηνικό το επιτρέπει) και όχι ευφημισμός που συνοδεύεται από ειρωνικό μειδίαμα.

Η πιο εκκωφαντική απουσία για όσους μεγαλώσαμε στα νότια –εκτός από την κουλτούρα των ιρλανδέζικων παμπ στη Γλυφάδα, όσο ακόμα υπήρχε η πελατεία της Αμερικανικής Βάσης– είναι σίγουρα αυτή του Αεροδρομίου του Ελληνικού, ειδικά του «Δυτικού», με την είσοδο από την παραλιακή. Τα πρώτα αεροπορικά ταξίδια, χαρμόσυνες υποδοχές και συγκινητικοί αποχαιρετισμοί –«αεροδρόμιο πας; Κάτσε να σε πετάξω για βόλτα»– σε εποχές που τα αεροδρόμια ήταν πεδία γλυκιάς προσμονής και μέρη όπου έμπαινες με το τσιγάρο στο χέρι και έφτανες ανενόχλητος μέχρι την έξοδο στον αεροδιάδρομο σχεδόν.

Ήταν κι αυτό το σάουντρακ από το επουράνιο traffic που συνόδευε για χρόνια τα παιδικά όνειρα («από πού να έρχεται αυτό τώρα;») στα νότια προάστια και αργότερα, νομίζω, κατάφερα να το αντικαταστήσω με το νανούρισμα από μακρινές σειρήνες περιπολικών και ασθενοφόρων στο κέντρο.

Πιο πολύ απ’ όλες τις άπειρες αυτοκινητάδες πέρα δώθε μέσα στα χρόνια, από το Π. Φάληρο μέχρι τη Γλυφάδα, τη Βουλιαγμένη, τη Βάρκιζα ή και πιο πέρα, εκεί όπου τελείωνε η «πόλη» και ξεκινούσαν τα «θέρετρα», νομίζω μου έχει μείνει η οικογενειακή τελετουργία της Κυριακής, όταν μετά το σούρουπο μας έβαζαν με τον αδελφό μου οι γονείς στο αμάξι και τραβάγαμε ασκόπως στην παραλιακή μέχρι να βαρεθούν και να γυρίσουμε πίσω, χωρίς καμία στάση στη διαδρομή. Μέχρι να αρχίσει η «Αθλητική Κυριακή» είχαμε επιστρέψει.

Αφετηρία και τερματισμός το «Φάληρο το Παλιό», που του έμελλε να υμνηθεί από τον Καρβέλα σε ρυθμό χλιαρού vintage rock & roll εις ανάμνησιν φαντασιακών ’60s μεταξύ θερινού σινεμά και αυτοσχέδιων beach parties στον Φλοίσβο – δεν είναι και ό,τι χειρότερο, τόσες και τόσες συνοικίες πορεύονται ατραγούδιστες.

Επειδή το Island παραμένει ένα από τα πιο εμβληματικά σημεία διασκέδασης της πόλης.

Όταν πριν από περίπου 5 χρόνια, σε παλιότερη συνέντευξη που είχαμε κάνει, ο ιδιοκτήτης του Island Χρύσανθος Πανάς χρησιμοποίησε τον όρο «αθηναϊκή Ριβιέρα», υποστηρίζοντας με θέρμη ότι πρέπει (και ότι μας συμφέρει, τουριστικά και επιχειρηματικά) να χρησιμοποιείται εκ νέου στην Ελλάδα ο όρος που είχε κάνει την εμφάνισή του στα ’60s, πολλοί μπορεί να θεώρησαν ουτοπική την παραίνεση του γνωστού επιχειρηματία. Κι όμως, μερικά χρόνια αργότερα, ο όρος όντως έχει καθιερωθεί, αντικαθιστώντας εν πολλοίς την «παραλιακή» των ’90s και των ’00s και προσδίδοντάς της μια εντελώς διαφορετική αίγλη, αντίστοιχη με αυτήν των παραθαλάσσιων μεσογειακών πόλεων, από τις οποίες, όπως επέμενε από τότε ο κ. Πανάς, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει.  

«Η αλήθεια είναι ότι τον όρο αθηναϊκή Ριβιέρα προσπαθούσα να τον κάνω γνωστό και πολύ πριν από τα 5 χρόνια που συζητήσαμε μαζί» θυμάται ο ίδιος σήμερα. «Ριβιέρα σημαίνει οργανωμένη ακτογραμμή και σε αυτό το πλαίσιο, η αθηναϊκή Ριβιέρα υπήρχε, απλώς εμείς επισημάναμε και αναδείξαμε τον όρο. Σήμερα, όταν ξεφυλλίζω διεθνή έντυπα και διαβάζω αφιερώματα για την αθηναϊκή Ριβιέρα ή βλέπω άλλους να χρησιμοποιούν τον όρο "Athens Riviera" στην επικοινωνία τους, γεμίζω χαρά. Είμαι πολύ υπερήφανος που τα κατάφερα. Αυτό είναι ουσιαστικά η κληρονομιά που θα αφήσω στο παιδί μου αλλά και στους συμπολίτες μου».

Αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής στην καλοκαιρινή διασκέδαση της πόλης εδώ και 25 χρόνια, το club-restaurant Island του Χρύσανθου Πανά είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την αθηναϊκή Ριβιέρα, από εποχές που το ύφος και οι παροχές του ήταν μοναδικές για τα δεδομένα των νοτίων προαστίων. Είναι γεγονός πως λίγα μαγαζιά έχουν καταφέρει να μακροημερεύσουν, επανεφευρίσκοντας συνεχώς τον εαυτό τους, ανανεώνοντας το κοινό τους και διατηρώντας παράλληλα φανατικούς θαμώνες.  

Ποιο είναι το μυστικό της πολυετούς επιτυχίας του; Ο κ. Πανάς συνοψίζει: «Το Island βρίσκεται στην πρώτη γραμμή όχι μόνο της καλοκαιρινής διασκέδασης στην Αθήνα, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Κατέχει ιδανική θέση πάνω στην αθηναϊκή Ριβιέρα και φιλοξενεί στους κόλπους του πεντακάθαρες θάλασσες και ειδυλλιακή θέα. Έχουμε καταφέρει μαζί με τον αδερφό μου, Σπύρο, ύστερα από σκληρή δουλειά και επιμονή, το Island να γίνει σημείο αναφοράς σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό το πετύχαμε γιατί ποτέ δεν επαναπαυτήκαμε στην επιτυχία, προσπαθήσαμε –και προσπαθούμε– να δημιουργούμε την τάση της εποχής, εφευρίσκοντας πάντα καινούργιες ιδέες. Οι τάσεις που δημιουργεί το Island στη διασκέδαση και στην εστίαση επηρεάζουν όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και το εξωτερικό, και αυτό για εμάς είναι η πιο σημαντική καταξίωση.

Εκτός από φανατικό κοινό, το Island υπήρξε ανέκαθεν και χώρος παρέλασης διάσημων σταρ διεθνούς βεληνεκούς που απολάμβαναν τη φιλοξενία του κ. Πανά και τις ομορφιές του πανέμορφου location του στη Βάρκιζα. Πριν από λίγες ημέρες η πριγκίπισσα Charlene του Μονακό παρέστη σε εκδήλωση, ενώ από τη Μέριλ Στριπ και τον Βαλεντίνο μέχρι τη Λαίζα Μινέλι, τη Λιζ Χάρλεϊ, τον Χιου Τζάκμαν και τον Κρις Έβανς, οι celebrities που κάθε καλοκαίρι περνούν τις πύλες του προσδίδουν έξτρα κύρος στις premium υπηρεσίες του μαγαζιού, οι οποίες ωστόσο δεν διαθέτουν ποτέ ελιτίστικο χαρακτήρα, καθώς στο Island είναι πρωτίστως ευπρόσδεκτοι όλοι οι Αθηναίοι που θέλουν να διασκεδάσουν.

Για το φετινό καλοκαίρι, το Island προέβη σε μια σειρά από καινοτομίες που συντελούν στην απαραίτητη ανανέωση. Η μεσογειακή κουζίνα, το sushi section και τα premium κοκτέιλ εξακολουθούν να αποτελούν το τρίπτυχο που χαρακτηρίζει την κουζίνα και την μπάρα του. Οι Dine Wednesdays φιλοξενούν κάθε Τετάρτη ένα διαφορετικό μενού, υπογεγραμμένο από διακεκριμένους Έλληνες σεφ, τα Hawaiian Dream parties φέρνουν χαβανέζικο - surf αέρα κάθε Πέμπτη, ενώ τα La Luz parties μάς καλούν τις Κυριακές να διασκεδάσουμε από νωρίς το απόγευμα, αμέσως μετά την παραλία. Στα highlights και η προγραμματισμένη εμφάνιση των Ιταλών σούπερ σταρ DJs Tale of Us την Κυριακή 28 Ιουλίου.

Επειδή στα Λιμανάκια της Βουλιαγμένης υπάρχει ένα μυστικό μπαρ στο οποίο όλοι έχουν πάει. Το μπαράκι του Λευτέρη (Κουσαθανά) βρίσκεται στο ίδιο σημείο πάνω από πενήντα χρόνια, κάτω ακριβώς από τη στάση του λεωφορείου. Για πολλά χρόνια «στου Τζο» (όπως ήταν γνωστό στην αρχή, που το είχε ο πατέρας του) πήγαιναν όλα τα σχολεία της Αττικής, σήμερα πάνε όλοι, από μέσα Απριλίου μέχρι τέλη Οκτωβρίου, σε ένα μικρό μαγαζί που παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο, συνδεδεμένο πάντα με καλοκαίρι, ξενοιασιά και βουτιές απ’ τα βράχια.

Επειδή ο καφές στον Παντοκαφενέ σε κάνει να αισθάνεσαι ότι υπάρχει ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Στο μοντέρνο καφενείο-παντοπωλείο του Παλαιού Φαλήρου, τον Παντοκαφενέ, μια πρωτότυπη ιδέα των ιδρυτών του, του νοσηλευτή ψυχικής υγείας στον Ευαγγελισμό Γιώργου Τζώτη και του Αλεξάντερ Νικίτοβιτς, εργοθεραπευτή, απασχολούνται κάθε Σάββατο άνθρωποι με ειδικές ανάγκες ως σερβιτόροι, βοηθοί και μπαρίστι και εκπαιδεύονται με αγάπη και υπομονή. Στο μοναδικό αυτό μαγαζί βρίσκουμε επίσης ψυχολόγους, ψυχιάτρους, ειδικούς παιδαγωγούς, λογοθεραπευτές και εθελοντές από τη γειτονιά του Παλαιού Φαλήρου, που αποτελούν ολόκληρη τη θαυμαστή ομάδα.

Επειδή το Skippers είναι το μοναδικό καφέ στα νότια που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι είσαι πάνω σε ιστιοπλοϊκό.

Το θρυλικό μαγαζί του Αλίμου που άνοιξε πριν από τέσσερις δεκαετίες ο Γιάννης Μελίτας με ατμόσφαιρα από κοσμοπολίτικο νησιώτικο λιμάνι σε μεταφέρει σε έναν κόσμο μακριά από την Αθήνα, σε ένα μέρος με ξύλινους πάγκους, καρέκλες του σκηνοθέτη και τραπεζάκια μπροστά από τη μαρίνα. Ένα καφέ αλλιώτικο, θαλασσινό, που συνδέεται με καράβια και καπετάνιους και θέα βαρκούλες που αρμενίζουν.

Επειδή στα νότια τα αγαπάμε τα αδέσποτα.

Ένα από τα πιο παλιά φιλοζωικά σωματεία στην Ελλάδα, με δράση από το 1987, είναι ο Σύλλογος Προστασίας Αδέσποτων Ζώων (ΣΠΑΖ) που βρίσκεται στη Γλυφάδα. Έξι μόλις εθελόντριες σε συνεργασία με τον δήμο της Γλυφάδας «τρέχουν» ένα πρόγραμμα στειρώσεων κυρίως για γάτες και σκύλους, έτσι ώστε να μειωθεί ο αριθμός των αδέσποτων στους δρόμους. Μέχρι στιγμής, με τη βοήθεια των κατοίκων της περιοχής, των τοπικών αρχών αλλά και κτηνιάτρων έχουν καταφέρει να στειρώσουν πάνω από 23.000 αδέσποτα ζώα. Στειρώνουν περίπου 700-800 γάτες και 70 σκύλους ετησίως και φροντίζουν τα τραυματισμένα ζώα, τα οποία μάλιστα φιλοξενούν στο σπίτι τους, μια και δεν διαθέτουν δικό τους χώρο ή κλινική. Αυτό είναι και ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.  

Τα περιστατικά τραυματισμών είναι πολλά. Εκείνο που ζητούν είναι να φιλοξενεί ο κόσμος τα ζωάκια όσο διάστημα χρειαστεί, μέχρι να να δοθούν για υιοθεσία. Έχουν βρει σπίτι σε πάρα πολλά ζώα που έχουν μαζέψει από τον δρόμο σε πολύ άσχημη κατάσταση, π.χ. στον Τρύφωνα, έναν γάτο που υπεβλήθη σε μεταμόσχευση προσώπου, ή στην Τίτι, τη σκυλίτσα που βρέθηκε στον δρόμο καχεκτική και σχεδόν χωρίς καθόλου τρίχωμα, θετική στην ερλίχεια (σοβαρή ασθένεια από τσίμπημα μολυσμένου τσιμπουριού) και στο καλαζάρ (παρασιτική νόσος που μεταδίδεται από μολυσμένη σκνίπα). Και τα δύο κατάφεραν να επιβιώσουν και να βρουν σπίτι. «Όσα νεύρα, κούραση και ταλαιπωρία κι αν έχουμε, όταν βλέπουμε τα ζώα να έχουν μια τόσο ευχάριστη κατάληξη, μας περνάνε όλα» λέει η εθελόντρια του ΣΠΑΖ Ελισάβετ Μιμικέλλη. 

Επειδή ο αγώνας για την προστασία της θαλάσσιας χελώνας ξεκινάει από δω.

Ο αγώνας προστασίας της θαλάσσιας χελώνας ξεκινάει από τον Αρχέλωνα, μια δραστήρια μη κυβερνητική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1983 και προστατεύει τις θαλάσσιες χελώνες και τους βιότοπούς τους. Με έδρα του τη Γλυφάδα, ο Αρχέλων έχει πλούσια δράση σε Ζάκυνθο, Πελοπόννησο, Κρήτη, Αμβρακικό Κόλπο αλλά και όπου αλλού έχουν εντοπιστεί χελώνες, ενώ συνεργάζεται με φορείς, οργανισμούς και συλλόγους τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Η ομάδα τους, μεταξύ άλλων, προστατεύει τις παραλίες ωοτοκίας και συμβάλλει στην επίλυση προβλημάτων, όπως τα σκουπίδια στις παραλίες, τα πλαστικά στις θάλασσες, η αφύπνιση και η ευαισθητοποίηση του κοινού.

Το 2018, με τη βοήθεια 510 εθελοντών, έσωσαν 30 χελώνες, 4.000 φωλιές Καρέττα-Καρέττα, ενώ σχεδόν 300.000 νεοσσοί κατάφεραν να φτάσουν στη θάλασσα χάρη στα μέτρα προστασίας που εφαρμόστηκαν στις φωλιές. Την ίδια χρονιά, 6.700 άτομα ξεναγήθηκαν στο Κέντρο Διάσωσης, 112.000 επισκέπτες ενημερώθηκαν για την προστασία των θαλάσσιων χελωνών και έγιναν εκατοντάδες παρουσιάσεις του προγράμματος περιβαλλοντικής αγωγής για σχολεία με τη συμμετοχή του Λιμενικού Σώματος και των ψαράδων, με στόχο την ενημέρωση για ένα καινούργιο εργαλείο, τον κόφτη, που κατασκευάστηκε ειδικά για την απελευθέρωση των χελωνών από τα δίχτυα.

Σήμερα, στο Κέντρο Διάσωσης βρίσκονται 34 τραυματισμένες θαλάσσιες χελώνες και το διάστημα που παραμένουν εκεί ποικίλλει, ανάλογα με τον τραυματισμό τους. Δέκα εθελοντές πλήρους απασχόλησης, όλοι από το εξωτερικό, βρίσκονται εκεί σε καθημερινή βάση και αναλαμβάνουν τα περιστατικά, άλλοτε ελαφριά, όπως οι χελώνες με πνευμονία, που αντιμετωπίζονται πιο εύκολα και γρήγορα, άλλοτε πιο βαριά, όπως οι τραυματισμοί στο κεφάλι. Πριν λίγες μέρες, μάλιστα, χάθηκε η μάχη για τη διάσωση μιας χελώνας με σοβαρό τραύμα στο κεφάλι, το οποίο, σύμφωνα με το Κέντρο, προκλήθηκε από ανθρώπινο χέρι. Τα στοιχεία του Κέντρου συνεχίζουν να δείχνουν ότι πάνω από το 50% των περιστατικών που φτάνουν εκεί προέρχονται από σκόπιμο τραυματισμό.

Επειδή η αθηναϊκή Ριβιέρα είναι τόσο όμορφη, όσο φαντάζεσαι.

Λίγα μόλις λεπτά από το κέντρο της Αθήνας κι έχεις τη δυνατότητα να περιπλανηθείς κατά μήκος μιας απαράμιλλης ακτογραμμής που ξεκινά από το Φάληρο και καταλήγει στο Σούνιο, και είναι ευρέως γνωστή ως αθηναϊκή Ριβιέρα. Πρόκειται για μια σπάνια παραθαλάσσια εμπειρία που προσφέρει απέραντη θέα στον Σαρωνικό Κόλπο και διαθέτει πληθώρα δραστηριοτήτων που καλύπτουν όλα τα γούστα των επισκεπτών.

Οργανωμένες πλαζ, μαρίνες, πεζόδρομοι ιδανικοί για περιπατητικό τουρισμό, θερινοί κινηματογράφους, πολυσύχναστες ακτές, απόμεροι κολπίσκοι, πάρκα αναψυχής, παιδικές χαρές, μοναδικές παραλίες, πλούσια βλάστηση, θαλάσσια σπορ, αξιοθέατα, ξενοδοχειακά συγκροτήματα, επιχειρήσεις εστίασης και ψυχαγωγίας, εμβληματικά σημεία με φυσιολατρικό, αρχαιολογικό και πολιτιστικό ενδιαφέρον, καθώς και μέρη όπου χτυπά ο παλμός της νυχτερινής καλοκαιρινής διασκέδασης: αυτή είναι μια συνοπτική εικόνα της.

Η παραλιακή λεωφόρος, οι ρυθμοί της πόλης, η διαρκής κινητικότητα, η εγγύτητα με το υδάτινο στοιχείο και οι παραθαλάσσιοι περίπατοι συνθέτουν το δημοφιλές σκηνικό των νοτίων προαστίων.

Είναι η περιοχή όπου γίνεται πραγματικότητα το τρίπτυχο: παραλίες - αναψυχή - πολιτισμός. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, που ξεκίνησε η υλοποίησή της, αναδείχθηκε ταχύτατα σε έναν συναρπαστικό προορισμό της πρωτεύουσας.

Έχοντας ως αφετηρία τη μαρίνα Φλοίσβου και το Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, εκτείνεται σε περιοχές όπως η Γλυφάδα, η Βούλα, η Βουλιαγμένη και φτάνει μέχρι το Σούνιο.

Με σημαντικά αξιοθέατα και πολιτιστικούς χώρους, εμπορικά κέντρα και χώρους διασκέδασης στην παραλιακή, αποτελεί την ιδανική λύση για ημερήσιες εκδρομές εντός πόλης.

Ο συνδυασμός του φυσικού κάλλους, της αστικής ομορφιάς αλλά και της θαλασσινής αύρας δίνει ένα ασύγκριτο πλεονέκτημα σε μια περιοχή που διαθέτει στυλ, αισθητική, επαγγελματισμό και ποιότητα. Την ημέρα μπορείς να αγναντέψεις τα καταγάλανα νερά του Σαρωνικού και το βράδυ να απολαύσεις τον έναστρο ουρανό από απομονωμένα σημεία.

Καλοκαιρινές ιστορίες, αναμνήσεις, μυρωδιές από θυμάρι και ρίγανη, ατελείωτο παιχνίδι στη θάλασσα, το απέραντο γαλάζιο και τα vibes μιας σύγχρονης μητρόπολης είναι συνώνυμα της αθηναϊκής Ριβιέρας.

Είναι η τοποθεσία που έχουν επισκεφθεί οι πιο σημαντικές διεθνείς προσωπικότητες και έχουν αφιερώσει πολλές σελίδες τα εγκυρότερα περιοδικά, οι μεγαλύτερες εφημερίδες αλλά και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο.

Ο κοσμοπολιτισμός, η ρομαντική διάθεση, ο ερωτισμός, η τουριστική ανάπτυξη, η φύση, η πολυτέλεια και οι κατάλληλες υποδομές είναι συνυφασμένα με το απόλυτο φωτογενές σημείο αναφοράς, την αθηναϊκή Ριβιέρα.

Επειδή το τέλος της διαδρομής σε οδηγεί στον Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο, έναν από τους ομορφότερους αρχαιολογικούς χώρους στον κόσμο.

Πηγή: lifo.gr.